Als hulpverlener doen we diagnostisch onderzoek en bieden vaak enkele maanden behandeling, waarna het traject eindigt en het kind uit zicht verdwijnt. Hoe het verder gaat, weten we doorgaans niet. Behalve van Susanne, die op achttienjarige leeftijd in behandeling komt bij Rianne en vertelt dat ze, toen ze zes jaar oud was, onderzocht is door Adriaan. Hij was degene die destijds ADHD bij haar vaststelde, en werkt nog steeds bij het Lorentzhuis. Het idee ontstaat om een verhaal over de jeugdjaren en de ontwikkeling van Susanne te schrijven. Doordat we haar op verschillende momenten in haar ontwikkeling hebben leren kennen, kunnen we proberen in ieder geval voor één persoon te verkennen wat het betekent, welke invloed het heeft gehad om met ADHD-symptomen en een ADHD-classificatie op te groeien. Susanne reageert enthousiast. Ze wil graag helpen bij het schrijven van het verhaal dat wij hieronder vertellen. We nodigen Susanne en haar ouders dit voorjaar uit in het Lorentzhuis in Haarlem, waar Susanne en haar moeder in 2009 voor het eerst kwamen. Ze vertellen om beurten over Susannes kinderjaren, haar adolescentie en het nu. Wij voegen er in dit artikel onze visie en aanpak aan toe, en sluiten af met een gezamenlijke conclusie.

“Suzanne was als klein meisje vrolijk en blij”, vertelt haar moeder. “Een echte spring-in-’t-veld: veel bewegen, rennen, klimmen en klauteren. Problemen waren overdag niet zichtbaar. Maar ’s avonds kwamen ze eruit. Inslapen was een gevecht en ze was altijd vroeg wakker. Al heel jong lukte het haar om uit haar ledikant te klimmen en stond ze naast ons bed.” Susanne, inmiddels een negentienjarige studente, luistert aandachtig en rustig als haar moeder vertelt over die eerste jaren – jaren die voor haar ouders vooral in het teken stonden van haar beweeglijkheid. Als halfjarige kreeg ze een karretje met wieltjes. Daar was ze eigenlijk nog te jong voor, maar ze werd er dolgelukkig van dat ze zo zelf vooruit kon komen.

Nadat Susanne een jaar had gekleuterd, bleek dat ze op