Voor een goede coördinatie van zorg stimuleert de overheid sinds enige tijd de methodiek 1Gezin1Plan. Professionals werken als één team samen met het gezin waarbij één hulpverlener voor de coördinatie zorgt. Goed gecoördineerde samenwerking is een noodzakelijke voorwaarde voor adequate hulpverlening, zeker bij de complexe problematiek waarvoor de methodiek is bedoeld. Die intentie tot samenwerken is er wel, maar recent onderzoek laat zien dat er in de praktijk nog veel misgaat (Tielen, De Vries & Bos, 2017; Bergwerf, 2017). Cliënten met complexe problematiek en hun sociale netwerken ervaren zelf nog te vaak dat de zorg ongecoördineerd en daardoor versnipperd verloopt. De valkuilen zijn bekend. Hulpverleners van verschillende instellingen die bij het (multi-problem) gezin zijn betrokken, weten van elkaar niet wat ze doen. Dat leidt tot teveel en soms tegenstrijdige hulpverleningsdoelen. Dit heeft tot gevolgd dat de cliënt wordt overvraagd, het overzicht en de moed verliest en zich niet serieus genomen voelt. En dus haakt het gezin af (Zoon & Berg-le Clerq, 2014).