Vanaf zijn zestiende kwam hij alleen naar de poli. Hij wilde zijn ouders er liever niet meer bij hebben, hij wilde het zelf doen. Ze vonden dat goed en lieten hem wonen in de schuur op de boerderij. Vanaf die tijd kwam hij af en toe aangewaaid voor gesprekken. Soms deed hij wat met de dingen die we tijdens de therapie hadden besproken, maar vaak ook niet. Toen hij achttien jaar werd, sloten we de behandeling. Hij wilde het helemaal zelf proberen. Wel hadden we af en toe whatsappcontact.

Een paar maanden geleden appt Alex dat hij afgelopen jaar een paar nare ervaringen heeft gehad. Hij heeft last van nachtmerries, slaapt slecht, schrikt snel en is het vertrouwen in de mensen kwijt. Hij wil graag komen voor een gesprek. Omdat hij 18+ is, wordt dat verzekeringstechnisch lastig. Ondertussen ben ik mijn te oude EMDR-kennis aan het afstoffen en moet ik filmpjes maken om de cursus te halen. Vandaar onze deal: Alex komt om minder last te hebben van de nare gebeurtenissen en ik mag opnames maken voor mijn cursus.

Als Alex komt, vertelt hij over een groep jongeren die hem heeft belaagd. EMDR slaat aan. Hij kan een plaatje maken, geeft aan het niet te verdragen om naar het plaatje te kijken en volgt mijn vingers. De spanning neemt af en wordt uiteindelijk nul. We installeren een positieve gedachte en Alex gaat opgelucht naar huis. Als ik hem weer zie, is de spanning nog steeds nul.

Klaar zou je zeggen. Maar nee, Alex heeft een dilemma. Door die nare gebeurtenis sliep hij slecht en was hij het vertrouwen in anderen kwijt. Na de EMDR-sessies slaapt hij beter, heeft hij geen nachtmerries meer en is hij minder schrikachtig, maar met dat vertrouwen in anderen wil het niet helemaal lukken. Terwijl de camera draait hebben we het over relaties en je durven geven. Over dat hij niet snel iets