Afwijken van een standaard testprocedure kan waardevolle informatie over een cliënt aan het licht brengen. Testing-the-limits heet dat. Denk hierbij aan extra tijd geven of iets voordoen. Maar wanneer doe je dat en hoe zet je het in? We laten het zien aan de hand van de WPPSI-IV-NL, bedoeld voor jonge kinderen.
Premium
Intelligentie- of prestatietests worden idealiter op een gestandaardiseerde wijze afgenomen. Alleen zo zijn de scores van een cliënt te vergelijken met die van de normgroep (Evers e.a., 2010). Vaak biedt een standaardscore echter onvoldoende inzicht in de manier waarop een cliënt tot een testprestatie komt. Aanvullende, meer beschrijvende informatie helpt om een uitgebreider beeld van de cliënt te krijgen. Heeft iemand baat bij extra tijd of andere materialen? Welke instructies helpen de cliënt? Deze aanvullende informatie kan klinisch zeer relevant zijn, bijvoorbeeld voor het geven van behandeladviezen. Testing-the-limits is een van de werkwijzen om deze kwalitatieve informatie te verzamelen.
Het principe van testing-the-limits werd in 1971 geïntroduceerd door L.R. Schmidt, tijdens een onderzoek naar de plasticiteit van hersenen. Schmidt zette de methodiek in om te onderzoeken of cliënten betere prestaties konden behalen wanneer de oorspronkelijke testafname aangepast werd en zij meer ondersteuning kregen. Later werd deze methodiek gebruikt in de Gestalt- en cultureelhistorische traditie van de ontwikkelingspsychologie, binnen de zogeheten ontogenetische stroming. Testing-the-limitswerd enwordt hierbijgebruikt om in kaart te brengen wat de leerpotentie is van een individu.
De American Psychological Association (2000) beschrijft testing-the-limits als:’een cliënt toestaan om door te gaan na het verstrijken van de tijdslimiet (of het loslaten van andere standaardprocedures) om te zien of hij/zij een item dan wel kan oplossen, of dat hij/zij het beter doet onder andere omstandigheden’. Testing-the-limits betekent volgens deze definitie dat de testgebruiker afwijkt van de gestandaardiseerde afnameprocedure van de test en, waar mogelijk, inspeelt op de mogelijkheden en beperkingen van de cliënt. Dit kan onder andere door:
b. meerdere pogingen toestaan bij het maken van een item;
c. items na het officiële afbreekitem aanbieden;
d. extra hulp bieden, zoals feedback geven of het antwoord laten geven door aanwijzen in plaats van benoemen;
e. verbaliseren van de stappen van een oplossingsstrategie.
In dit artikel bespreken we waarom, wanneer en onder welke voorwaarden een testgebruiker testing-the-limitskan inzetten. Hoe de testgebruiker deze methodiek vervolgens inzet, staat in een stappenplan. Daarna bespreken we hoe de testgebruiker resultaten kan interpreteren en wat de beperkingen zijn. Helaas is nog nauwelijks onderzoek gedaan naar de betrouwbaarheid en validiteit van deze methodiek. Wel blijkt uit onderzoek (o.a. Resing, 2013) dat de adviezen die gegeven worden op basis van testing-the-limits vaak als zeer waardevol worden ervaren door bijvoorbeeld leerkrachten, (ortho)pedagogen en psychologen. Ten slotte
Premium
Wil je dit artikel lezen?
Neem Kind en Adolescent Praktijk een maand gratis op proef. Na een maand stopt het proefabonnement automatisch.
Al abonnee? Log dan in
