Rose had al heel wat opvoedondersteuning gehad. Het haalde weinig uit. Tot ze met haar trauma's aan de slag ging.
Rose was een jonge moeder. Ze woonde in een donker huis, zag ik toen ik haar voor het eerst, online, ontmoette. Nederlands sprak Rose niet, en dus moesten we allebei over op Engels. Het voelde onwennig, ik hoorde mezelf behoorlijk kromme zinnen uitspreken. Misschien hielp het wel dat we allebei wat onzeker waren, we hadden meteen een klik. Ik begreep wat Rose en haar achtjarige dochter van ons vroegen, al duurde het nog even voordat we hen samen konden opnemen.
Vier maanden later stond Rose met haar kind op de stoep. De spanning was van haar gezicht te lezen. Rose was als de dood dat ze iets verkeerd zou doen. En wij, wie weet, haar dochter van haar zouden afpakken. Het zou niet voor het eerst zijn dat haar het belangrijkste werd afgenomen. Rose bleek onvoorstelbare dingen te hebben meegemaakt. Eerst in haar thuisland, waar ze als kind was mishandeld en vernederd door haar vader en leeftijdgenoten haar seksueel misbruikten. Eenmaal in Nederland, op haar twintigste, hielden de problemen niet op. En dat is nog zacht uitgedrukt.
Niet zo gek dat Rose niet altijd de moeder kon zijn die ze had willen zijn. Ze kende geen enkel gevoel van veiligheid. Hoe moest ze die dan aan haar dochter bieden? Geen wonder ook dat ze lang niet altijd goed wist om te gaan met het drukke gedrag van het meisje, dat ADHD bleek te hebben. De twee vormden niet altijd een gelukkige combinatie.
Met mijn Engels voelde ik me soms onhandig. Nog nooit had ik een hele EMDR-behandeling in die taal gedaan, ik moest constant schakelen. Ook van Rose vroeg het veel om haar gedachten en gevoelens om te moeten zetten in een andere taal. We lachten erom, als we weer eens stonden te improviseren, soms met handen en voeten. Maar we gaven niet op. En het werkte. Ook, of misschien wel júist, op een niet-talige manier.
Rose knapte zichtbaar op. Ze leek tot rust te komen, prikkels kon ze beter verdragen. Het lukte weer om samen met haar dochter te ontbijten. Er ontstond meer ruimte om plezier te maken, de verbinding tussen de twee groeide, conflicten namen af.
Na acht weken kwam het afscheid. Rose was er klaar voor om naar huis te gaan. Samen met haar dochter had ze een collage gemaakt, als herinnering aan alles wat ze had geleerd. Life changing, noemde ze haar verblijf bij ons.