Wat verstaat men onder ‘complexe problematiek’, wat onder ‘lichte zorg’, vroegtijdige signalering, wat zijn risicosignalen en wat niet, hoe moet kwalitatief goede jeugdhulp eruit zien? Het zijn termen die in de samenwerking in allerlei betekenissen over tafel gaan. Zonder een gemeenschappelijke taal gebaseerd op een gedeelde kijk op normale en problematische ontwikkeling, op het diagnosticeren en behandelen ervan, zal men langs elkaar heen blijven praten en zal effectieve samenwerking uitblijven. Die gedeelde kijk zal dan niet de medische kijk van de psychiaters moeten zijn die ook onder veel GZ-psychologen en andere professionals in de wijkteams gangbaar is.
In NRC Handelsblad verschenen twee interviews met een kinder- en jeugdpsychiater. Beiden uitten forse kritiek op de nieuwe organisatie van de jeugdhulp en spraken hun zorgen uit over de afnemende kwaliteit ervan. Uit deze interviews blijkt welke beperkingen het denken en handelen volgens het medische model heeft en hoe dit passende jeugdhulp in de weg staat. Zo komt op 21 oktober 2017 kinderpsychiater Fleur Wetsteijn aan het woord: ‘De psychiater heeft geen tijd voor je’.
1 Ze schetst een somber beeld van de jeugdhulp. Kinderen die hulp nodig hebben, moeten gemiddeld vier tot zes maanden wachten op een behandeling. Dit is helaas geen uitzondering. Volgens Wetsteijn is het probleem te weinig menskracht en te weinig geld; meer GZ-psychologen en meer kinderpsychiaters zijn volgens haar de oplossing. Meer geld en meer psychiaters lost de problemen naar mijn mening niet op.
Wachten op de diagnose
In het interview wordt een jongetje van zes jaar opgevoerd met op school zeer druk gedrag. Het wijkteam (eerste lijn) verwijst het jongetje door met de vraag of onderzocht kan worden of er sprake is van ADHD en zo ja, of eventueel medicatie ingezet kan worden (tweede lijn). Op het antwoord zal minimaal twee maanden gewacht moeten worden. Het wijkteam kan kennelijk niet direct
