David wordt op zijn vijfde jaar bij zijn oma weggehaald, omdat zij niet goed voor hem kan zorgen. Oma is dol op haar kleinkind. Ze snapt niet wat zij fout heeft gedaan, en ook niet wat zij anders moet doen zodat David weer bij haar kan komen wonen. Voor haar gevoel heeft de gezinsvoogd dat nooit duidelijk uitgelegd. De gezinsvoogd denkt daar anders over. Ze heeft het wel duidelijk uitgelegd, oma heeft gewoon moeite om de situatie te accepteren. En David kan echt niet meer terug naar haar. Oma en de gezinsvoogd raken in de strijd, over alles. Over het perspectief, de frequentie en de plek van de bezoekregeling, wel of niet foto’s maken tijdens de bezoekregeling, het contact tussen de bezoeken door, de kleding van David enzovoort. Oma dient klachten in. Soms wint ze, soms verliest ze. Het contact tussen de gezinsvoogd en oma wordt steeds slechter. De gezinsvoogd ervaart oma als lastig en niet meewerkend. Oma voelt zich niet gehoord. Ze is boos, wanhopig en gaat rare dingen zeggen, die ze eigenlijk niet meent, maar die de gezinsvoogd wel degelijk als bedreigend ervaart. De bezoekregeling wordt daarop nog meer aan banden gelegd. En zo gaat de strijd door.