Eenmaal in de kamer begint pleegmoeder een heel verhaal. Ze blijkt de oma van de jongens. Camiel wordt op een stoel gehesen en vertelt als een soort robot dat hij ontvoerd werd door zijn ouders en dat ze al helemaal in Oostenrijk waren toen ze door opa werden opgehaald. Ondertussen heeft Melvin de brandweerauto gevonden en loeit de sirene door de kamer, het gesprek overstemmend. Camiel is klaar met praten en wil ook graag spelen. We besluiten het gesprek te splitsen; mijn collega neemt pleeg/grootouders en voogd mee en de jongens blijven bij mij in de kamer. Melvin rijdt met de gierende auto door de kamer. Camiel is niet weg te slaan bij het grote poppenhuis.

Camiel zegt dat er brand is. Alle meubels moeten uit het huis. Een blote babypop blijkt de enige bewoner. Camiel redt de pop en bouwt wat verderop in de kamer een nieuw huis met de geredde meubels. Er komt een keuken, een bed voor de baby, een douche en een eettafel. Camiel zet alles overzichtelijk naast elkaar en zegt dat de baby heel blij is dat het zo lekker dicht bij elkaar staat.

De baby heeft opeens erge honger. Er blijkt niets in huis. Camiel vraagt of ik niet iets kan regelen. Hij vindt het prima als ik van papier een pan knip. Hij wil ook graag een bord en een vork en een mes. De baby schuift aan tafel en geniet van de soep. Na het eten wil de baby ook graag kleding. Er komen een broek van papier, papieren sokken en een trui. De baby wordt ongeduldig. Of dat knippen niet wat sneller kan! Camiel vertelt dat de baby nog moet leren wat geduld is, daarom is de baby soms zo boos. Dat komt echt wel goed, denkt Camiel, want baby’s groeien en hij zal het heus wel leren om meer geduld te krijgen.

De baby springt vol plezier op het grote bed van zijn ouders. Hij komt er te laat achter dat het bed vies geworden is van al dat springen. We knippen samen een wasmachine en wassen de lakens zonder dat papa en mama het zullen merken.

Dan wil de baby slingers en